Het witte licht begint te beven

Je geeft één vinger..
fietsen zonder handen.

Op kromme tenen

Paardenmiddel in de engelenkrans

op kromme tenen

De bestuursvoorzitter
in de op hol geslagen Hemelwagen
schuift de munteenheden op en neer
langs de vermolmde aardstralen
lijken langs de brandende kraters
de kraakheldere spiegeltorens
binnen in de kasten rotten,  

de ingewanden,  de sporen

van een oneindig bureaucratisch design
de ongebreidelde dromen van het megalomane Avondland
uitpuilende laden gescand in virale gevoeligheden
het grote telraam wankelt
de nieuwe zakelijkheid verdwijnt in oude zakken.

De tovenaarsleerling

goochelt in de zoekmachine
met afgekeken wiskundige aannames
de digitale zachte kleren
dragen de kokendhete lucht
halfgebakken kinderen bezwijken
in het illusionaire harde licht,

de zwarte rook in manische wolken

rond de slapende ogen
de frontale hersenkwab
verdwaalt in automatische stuiptrekkingen
rattelend in het labyrint van de spiegelneuronen
de biochemische aansturing in een doordrukstrip
van de lopende band
doodsangsten verzwolgen en gemuteerd
door een gapende productielijn,

de egocentrische dronken mans gebeden

jengelen begerend op de kokende autobanen   
onvervulde aandacht ramt manisch op de poorten
van het grenzeloze woud,
extatische grensgevallen stralen luidruchtig
door het overwoekerde landschap
van de overspannen propaganda
de geloofsartikelen zuchten aan de muren
in de uitgekookte winkelpui
de wanen glimlachen schizoïde
in iedere onvolprezen zin
en zingen zwalkend bewustzijn
in het aangespoelde vuil.
rob2011-12-13