Ondanks de roestige rook

Bipolair het tranendal
in de hemelse dromen van de toren,
de echo zindert langs de spiegelwanden
in gebeten slangen zinnen.
Het lost op in eenvoud zonder grenzen.
De transcendente verschraling van de macht
boert plastic materie in het tomeloze verlangen.

De speelvogel duikt laveloos onder
in de liefdevolle omarming
van de gehavende zee,
het herneemt zijn adem
ondanks de roestige rookpluimen
van de dwalende directie.

Het dwaalt in scheve spreuken
diep in het achteloze weten,
de gemanipuleerde appel is bitter.

De waterrijke tuin nog niet herkend.

Glasheldere paradox

Een schitterende toevalligheid
ontving de scherven in vluchtige hemelse wolken
er bleven onvolkomen kreten over,
gestotter vol devotie in de contextuele regenboog.
Een respons in de duistere overvloed
aan de binnenkant van een gebroken illusie,
het oordeel in vele wegen gekerfd,
de stoffige achterkamers van het hart.
De ingebakken zaden fluisteren langs de tonen
van het lied,
in een glasheldere paradox
zwevend in het vochtige stof van de moeder aarde,
de bokalen klinken in paradijselijke dissonanten,
intrinsiek verlangen, het immanente licht,
schuldeloos in het eeuwige moment
Liefde
het antwoord verborgen
aan de binnenste buitenkant
glimlachend in de openheid van de vraag.

Zonder angst geen bedachte toekomst
geen ideaal in het zoekende geheugen
het hier en nu altijd ongeschonden,
het is,
altijd, altijd .

De maagden dansen dronken
op het ritme van de oude wijn,
de overspannen vlammen likken
aan de aangevreten korst van het te delen brood,
het ongebroken lam gevoerd aan de geketende leeuw.
Brood en spelen vol edelkitsch en onmachtige emoties,
aalgladde verleiding voor het benedenrijk,
de noodzaak wordt automatisch afgeschreven
in kromme digitale lijnen,
de koude kelders van de overmacht,
de wonden schijnbaar ongezien,
het bloed gutst uit haar kinderhanden.

Schipper mag ik over varen

De geheelden dansen binnen

Het oude schip van de berg Sion
in de onstuimige wateren van de wereldziel,
de maagdelijkheid van de grote Moeder, de geheelde.
De ontvangende mystieke roos bloeit eeuwig
in de getijdenstroom van de tuin,
het immanente evenbeeld, het grenzeloze Kind
speelt laveloos in extatische gelukzaligheid
verborgen achter haar fijnbesnaarde sluiers
in alomvattende openheid,
de liefdesbron bewust.
In de stille wortels van de oude woorden
de fluisteringen van haar naam,
zij lossen vormeloos op
in de kleurrijke manifestatie van het middelste hart.

De paradox van de regenboog sterren
overstijgt het stof van de ratio en de maskerade van de wil,
het grote verlangen naar het einde der tijden of een nieuw begin,
de horizontale lijn is verticaal gegeven
in de diepte van ons eeuwige evenbeeld,
ik ben, alfa en omega
met altijd weer een ander geweven kleed
wat ik de wereld zond
kwam weer terug,
de wet van het spinnewiel is rond en hermetisch
en in de maat der dingen ongebroken hier en nu.

In cirkels dwalen in de logica
van het niet weten
in de kindertempel van het devotionele Zijn
is een eerlijk spel verborgen
we delen brood en wijn
grenzeloos verbonden ook in naam en vorm.

rob en de spiegelmachine opgelost in
een contemplatief bezinksel of een meditatief verzinsel
2008-06-08
21:54
residu van een individu schouwend in het masker(personae)