Voor het gebroken raam,
rechthoekige gedachten
ratelde door de zuiverheid
van de bron.
Een lichte bries van verdriet
bracht kleine stremmingen
tot rust.
De kerktoren sloeg diepe gaten
in de zondagsroes,
de spiegelende paradox
schudt de lach iets losser
door de dikke huid.
De bloemen groeien ongeremd
hoog in de duistere slaap,
het masker geofferd
aan de illusionaire grenzen
van de binnenkant.
De alomvattende sterren oceaan
geeft besliste aanwijzingen
naar het vergeten moederland.
Drakendoder
droomt door ingetogen vuren,
lege punten breken uit,
het zwaktebod van ingesleten verlangens
zwalkt verdwaald op de kille vloer
van het megalomane kantoor complex,
sommige lijnen wijken sterk af
richting de rentevoet van eigenbelang
ketenen zwaarder dan vermoed,
krachteloze ogen priemen vol verdriet
diep in de cynische nieuwsgierigheid.
zonder te proeven voorbij de tong.
Verloren inzichten trekken zich terug
tot de onaanraakbare binnenste ring,
fragiele krachten overstijgen het stof
tot het grenzeloze alles, tot het niets,
tot de liefde,
tot het woordloze lied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten