Glasheldere paradox

Een schitterende toevalligheid
ontving de scherven in vluchtige hemelse wolken
er bleven onvolkomen kreten over,
gestotter vol devotie in de contextuele regenboog.
Een respons in de duistere overvloed
aan de binnenkant van een gebroken illusie,
het oordeel in vele wegen gekerfd,
de stoffige achterkamers van het hart.
De ingebakken zaden fluisteren langs de tonen
van het lied,
in een glasheldere paradox
zwevend in het vochtige stof van de moeder aarde,
de bokalen klinken in paradijselijke dissonanten,
intrinsiek verlangen, het immanente licht,
schuldeloos in het eeuwige moment
Liefde
het antwoord verborgen
aan de binnenste buitenkant
glimlachend in de openheid van de vraag.

Zonder angst geen bedachte toekomst
geen ideaal in het zoekende geheugen
het hier en nu altijd ongeschonden,
het is,
altijd, altijd .

De maagden dansen dronken
op het ritme van de oude wijn,
de overspannen vlammen likken
aan de aangevreten korst van het te delen brood,
het ongebroken lam gevoerd aan de geketende leeuw.
Brood en spelen vol edelkitsch en onmachtige emoties,
aalgladde verleiding voor het benedenrijk,
de noodzaak wordt automatisch afgeschreven
in kromme digitale lijnen,
de koude kelders van de overmacht,
de wonden schijnbaar ongezien,
het bloed gutst uit haar kinderhanden.